Local Guides World
Miss Trip
1 reviews on 1 places
Hoewel de school zegt voor individueel onderwijs te staan hebben wij dit niet zo ervaren.
Het zgn. pestprotocol heeft voor ons nooit gewerkt. Hoewel mijn zoon meerdere malen in elkaar is geslagen (zelfs een keer door de zoon van de gymleraar, tijdens de gymles, die naar eigen zeggen daar later niets van af wist), was de oplossing altijd om hem en de pester tegenover elkaar te zetten, te praten en daarna handjes te schudden. Mijn zoon vroeg daarna vaak 'maar wat heb ik dan fout gedaan? Waarom moet ik met hem praten, als hij mij in elkaar slaat?'.
Persoonlijk vond ik dit een kinderachtige manier van oplossen, het onveilige en angstige gevoel van mijn zoon werd compleet niet serieus genomen. We kregen altijd reacties van leraren 'ja het zijn kinderen he', 'je weet nooit wat er precies is gebeurd'. Ik heb mij altijd afgevraagd wat het verschil is tussen als een kind of als een volwassene zonder reden in elkaar wordt geslagen. Komen hier niet dezelfde gevoelens en dezelfde angsten naar boven?
De school heeft hem zelfs een keer op een wekenlange sociale vaardighedencursus gezet, waar hij met een van de pesters in zat. Dit konden wij niet aan hem uitleggen.
Als ouders zijn wij er te veel in meegegaan, elke keer met de gedachte dat de leraren, met hun pedagogische achtergrond, het waarschijnlijk wel beter wisten dan wij. En ook om zelf een meewerkende ouder te zijn i.p.v. een tegenwerkende ouder.
Na psychologisch onderzoek bleek mijn kind 'hoogbegaafd' te zijn, echter doordat schrijven, stilzitten, zelfstandig werken en knutselen hem niet makkelijk af ging, werd de IQ test niet serieus genomen. Dit terwijl alle leerkrachten altijd zeiden (en in rapporten schreven) 'Zo! Jij weet meer dan ik weet!' en hij uitmuntend goed was in vakken als aardrijkskunde, biologie, geschiedenis en Engels. Nooit gestimuleerd in waar hij wel goed in was en meer van af wist, hij moest immers de basis eerst goed leren. Hierdoor verloor hij compleet zijn interesse in school, gaf dit ook aan 'ik vind het saai, ik verveel me'. Maar hier werd nooit wat mee gedaan, er was immers nog genoeg voor hem om te doen en te leren, zoals netjes knutselen en stil zitten.
De Theo Thijssenschool heeft er in ons geval compleet in gefaald om een veilige en uitdagende leeromgeving voor mijn zoon te creëren. Hij denkt niet graag terug aan zijn tijd op deze school.
Het zgn. pestprotocol heeft voor ons nooit gewerkt. Hoewel mijn zoon meerdere malen in elkaar is geslagen (zelfs een keer door de zoon van de gymleraar, tijdens de gymles, die naar eigen zeggen daar later niets van af wist), was de oplossing altijd om hem en de pester tegenover elkaar te zetten, te praten en daarna handjes te schudden. Mijn zoon vroeg daarna vaak 'maar wat heb ik dan fout gedaan? Waarom moet ik met hem praten, als hij mij in elkaar slaat?'.
Persoonlijk vond ik dit een kinderachtige manier van oplossen, het onveilige en angstige gevoel van mijn zoon werd compleet niet serieus genomen. We kregen altijd reacties van leraren 'ja het zijn kinderen he', 'je weet nooit wat er precies is gebeurd'. Ik heb mij altijd afgevraagd wat het verschil is tussen als een kind of als een volwassene zonder reden in elkaar wordt geslagen. Komen hier niet dezelfde gevoelens en dezelfde angsten naar boven?
De school heeft hem zelfs een keer op een wekenlange sociale vaardighedencursus gezet, waar hij met een van de pesters in zat. Dit konden wij niet aan hem uitleggen.
Als ouders zijn wij er te veel in meegegaan, elke keer met de gedachte dat de leraren, met hun pedagogische achtergrond, het waarschijnlijk wel beter wisten dan wij. En ook om zelf een meewerkende ouder te zijn i.p.v. een tegenwerkende ouder.
Na psychologisch onderzoek bleek mijn kind 'hoogbegaafd' te zijn, echter doordat schrijven, stilzitten, zelfstandig werken en knutselen hem niet makkelijk af ging, werd de IQ test niet serieus genomen. Dit terwijl alle leerkrachten altijd zeiden (en in rapporten schreven) 'Zo! Jij weet meer dan ik weet!' en hij uitmuntend goed was in vakken als aardrijkskunde, biologie, geschiedenis en Engels. Nooit gestimuleerd in waar hij wel goed in was en meer van af wist, hij moest immers de basis eerst goed leren. Hierdoor verloor hij compleet zijn interesse in school, gaf dit ook aan 'ik vind het saai, ik verveel me'. Maar hier werd nooit wat mee gedaan, er was immers nog genoeg voor hem om te doen en te leren, zoals netjes knutselen en stil zitten.
De Theo Thijssenschool heeft er in ons geval compleet in gefaald om een veilige en uitdagende leeromgeving voor mijn zoon te creëren. Hij denkt niet graag terug aan zijn tijd op deze school.